جمهوری اسلامی؛ نه یک کلمه کم، نه یک کلمه زیاد!

قانونی اساسی جمهوری اسلامی ایران، عهدی است میان رهبر و ملت که در آن، مسئولیت های هر یک مشخص شده است. انتخاب رئیس جمهور، بر عهده ملت است؛ نه بر عهده رهبر! دستگاه نظارتی شورای نگهبان، فقط به بررسی حداقل ها می پردازد؛ نه به انتخاب. البته مردم در این انتخاب که مسئولیت سنگینی هم هست، تنها نیستند؛ رها نشده اند. رهبر وظیفه دارد که خطوط اصلی و معیارهای مهم را با توجه به شرایط روز کشور تبیین کند. لذا، تمام آنچه که مردم برای یک انتخاب درست نیاز دارند، در اختیار دارند. حداقل هایی بررسی می شود تا انتخابات معنا پیدا کند؛ خطوط کلی و معیارهای اصلی مشخص می شود؛ مردم فرصت شناخت و انتخاب دارند؛ و در آخر، در یک ساز و کاری که امکان تقلب، یعنی تغییر نتیجه انتخابات در آن وجود ندارد یا احتمال آن بسیار کم است، رئیس جمهور مشخص می شود. رهبر در برابر وظایف خود مسئول است و باید پایخگو باشد؛ ملت هم در برابر وظایف خود؛ البته رابطه رهبر و ملت، رابطه پدر و فرزندی است؛ رهبر، حامی و هادی و تکیه گاه ملت است و ملت، باسط ید رهبر و پشتیبان او و مطیع او. هر کجا لازم باشد، یکدیگر را امر به معروف و نهی از منکر می کنند و اگر اشتباهی از هر طرف سر بزند، برای یکدیگر جبران می کنند. این عهدی است میان رهبر و ملت که در قانون اساسی ما نوشته شده است. این، چیزی فراتر از دموکراسی است و همان جمهوریت توأم با اسلامیت است؛ همان نظام ولایی است؛ نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد.